Ciągła walka o pamięć polskich grobów wojennych.

Z nowym rokiem powracają stare wyzwania, które zdają się ciągnąć w nieskończoność. Od miesięcy zabiegam o informacje na temat stanu polskich grobów wojennych znajdujących się na terenie Niemiec. Niestety, mimo jasnych przepisów prawa i zwykłych zasad ludzkiej przyzwoitości, wiele gmin i miast nadal nie odpowiedziało na moje zapytania, choć pierwszy kontakt został nawiązany jeszcze w październiku ubiegłego roku.

W ostatnich dniach postanowiłem ponownie rozesłać przypomnienia do 12 gmin i miast w powiatach Rems-Murr oraz Main-Tauber. Mimo upływu miesięcy nie otrzymałem od nich żadnej odpowiedzi. Taka sytuacja budzi we mnie nie tylko frustrację, ale i smutek. Czy naprawdę tak trudno jest wywiązać się z obowiązków wynikających z prawa międzynarodowego i porozumień dotyczących ochrony miejsc pochówku ofiar wojen i represji?

Warto przypomnieć, że polskie groby wojenne na terenie Niemiec są nie tylko świadectwem tragicznej historii, ale również miejscami pamięci o tysiącach ludzi, którzy stracili życie z dala od swojej ojczyzny. Każda gmina, na której terenie znajdują się takie groby, ma prawny i moralny obowiązek dbać o ich stan oraz udzielać informacji na ich temat. Ignorowanie próśb o odpowiedź jest nie tylko przejawem zaniedbania, ale też braku szacunku wobec ofiar i ich rodzin.

Nie ukrywam, że takie podejście ze strony niektórych samorządów mnie rozczarowuje. Nie oczekuję cudów – jedynie podstawowej komunikacji i współpracy, które powinny być oczywiste w tego rodzaju sprawach. Tym bardziej bolesne jest to, że w wielu innych gminach znalazłem otwartość, zaangażowanie i chęć współpracy. Widać więc, że problem nie leży w braku możliwości, a w podejściu do tematu.

Dlaczego muszę przypominać o sprawach, które są jasno uregulowane prawnie? Dlaczego tak trudno jest uzyskać proste odpowiedzi na pytania dotyczące grobów, które powinny być pod szczególną opieką? To pytania, które zadaję sobie każdego dnia, próbując doprowadzić tę sprawę do końca. Działania takie jak moje nie są kwestią osobistej ambicji czy hobby. Są próbą upomnienia się o pamięć, godność i szacunek dla tych, którzy leżą na obcej ziemi. Czy naprawdę potrzeba aż tyle wysiłku, by to zrozumieć?

Nowy rok przynosi nowe nadzieje, ale także przypomnienie, że w wielu sprawach nic nie zmienia się tak szybko, jak byśmy tego chcieli.  

Pamięć zasługuje na więcej niż milczenie.